Levenmetms

 

 

Welkom, hier vind je allerlij dingen over ms en het leven met de ziekte ms.

Hallo, welkom op mijn website www.levenmetms.jouwweb.nl

 

hier komt mijn verhaal:

Ik ben Maybritt ik ben 24jaar en heb sinds maart 2013 MS .

 

Ik was midden maart een weekend bij mijn opa, we waren aan het schilderen en in eens kreeg ik hele erge hoofdpijn en tintelingen in me rechte arm, been (alles aan de rechterkant).

Ik dacht oh me arm en been slapen gewoon, maar het ging niet over ik nam een douche en verwachte dat het daardoor wel over zou gaan.

Maar dat was niet zo,ik vertelde het tegen me opa en hij zei ''misschien moeten we even naar het ziekenhuis voor de zekerheid'' ik zei nee opa hoeft niet.

De volgende dag was het nog steeds niet over.

Ik moest die dag met de bus reizen naar huis anderhalf uur. ik voelde me helemaal niet lekker en had het gevoel dat ik de heletijd weg viel.

Ik kwam aan in mijn woonplaats en met moeder stond al te wachten ik zei tegen me moeder'' mam ik voel me echt niet lekker''  me moeder zei ''kom we gaan meteen langs de huisarts''.

We waren bij de huisarts en me moeder zei dat ze op moesten schieten, we waren aan de beurt en hij vroeg wat ik voelde ik legde het uit en hij stuurde me naar huis met dat ik rustig aan moest doen en dat ik hyperventilatie had.

2dagen later voelde ik me nog steeds niet lekker, dus ik ging weer naar de huisarts hij vroeg '' heb je meer klachten gekregen? ik vertelde de huisarts dat ik kwijlde met me linker mondhoek, hij belde meteen naar het ziekenhuis, ik moest meteen naar de eerstehulp.

Me moeder en ik gingen meteen naar de eerstehulp, er werd bloed afgenomen me bloeddruk werd gemeten enz.

Ze dachten aan een herseninfarct, me moeder en ik schrokken daar heel erg van.

Toen moest ik onder de hersenscan, daar zagen ze ook niks op.

Ik werd voor de zekerheid opgenomen, er werden allemaal onderzoeken gedaan (mri scans enz.).

De volgende dag kwam er een neuroloog aan bed en zei om 15.00uur hebben we een gesprek.

Het was 15.00uur en we gingen de kamer binnen en er zaten 5doktoren en we zagen een scan van hersenen op het beeldscherm van de computer.

Ze zeiden dat ze denken dat ik de ziekte MS heb, maar ze konden het niet met zekerheid zeggen.

Ze gingen uitleggen wat alle witte stippen in me hoofd waren, het waren 2grote en 13 kleine ontstekingen in MIJN hersenen!

Daar schrokken me opa en me moeder heel erg van (me opa was meteen naar het ziekenhuis gekomen).

Ik dacht alleen oké pff het zal wel, het boeide me niet echt.

Ze vertelde ons dat de volgende dag  hersenvocht geprikt zou worden.(dat vond ik best eng)

De volgende dag kwam er een neuroloog en neurologen in opleiding, ze vertelde me wat er ging gebeuren enz.

Ik moest in de foetushouding gaan liggen en ze ontsmette me rug.

Me moeder zat voor me, en me moeder zei ‘’als het pijn doet moet je me maar knijpen’’.

De neuroloog zei daar komt de prik, het deed echt heel erg pijn paar seconde later zei ze ‘’sorry ik moet de naald er weer uit halen deze is te kort’’ ik dacht dit ga je niet menen!!

Dus ze had een langere naald gepakt en ze’’ zei weer daar komt de prik’’ en dat deed ook weer heel erg pijn.

En ja hoor en er kwam eindelijk vocht uit druppelen (wat was ik blij).

De volgende dag kwam me moeder weer en haar hele arm zat onder de blauwe plekken, van dat knijpen natuurlijk.

En de maandag was weer aangebroken en 1 van de verplegers kwam en zei ‘’ je mag naar huis’’  maar ik had de uitslag nog niet van het hersenvocht punctie.

Ik kreeg 2x per week fysio en ergho therapie.

2weken later werd ik gebeld door de neuroloog en hij zei’’we hebben de uitslag, morgen kunt u komen.

De volgende dag gingen me moeder me opa en ik naar de afspraak ( we waren echt heel erg zenuwachtig).

En de uitslag was :  MEVROUW U HEEFT MS! Ik zat gewoon te lachen ik wist niet wat ik moest zeggen,me moeder en opa waren helemaal overstuur.

Ik spuit nu elke dag copaxone, maar heb nu al in totaal 3x een prednison boost gehad en al 5x subs gehad.

Ik heb het eigenlijk nog steeds niet kunnen verwerken, want ik denk steeds waarom ik waarom ik.

Heb nu ook een scootmobiel omdat ik niet ver kan lopen, en ik schaam me er totaal niet voor!

Ik voel me elkedag anders, dan heel erg goed en dan heel erg slecht dus geen enkele dag is het zelfde.

Dit was mijn verhaal!

 

Kijk nog gerust rond op de website.